Düşüncelerime tutunuyorum, ayakta sağlam kalıp adım atabilmek için. Mecalim kalmadığında değnek olarak yaslanmak için. Uçurum kenarında esintinin serinliğiyle rehavete kapılıp aşağılara düşmemek için…

Kendi vicdanımın yargıcı olmaya çalışıyorum, işlemiş olduklarımı ve işleyeceklerimi terazide tutabilmek için. Yüreğimdeki duygularla bağışlar ümidi ile kendime yargıç seçtim kendimi. Sorguya çektiğimde kendimi, yargıca itiraz etmemek için, itiraf etmek için…

Tövbe ve inabe şekline girebilmek umudu ve arzusu ile kendi günahımın tövbekârı olmaya çalışıyorum, kendimi affedebilirsem O’nunda affedeceğini biliyorum…

Acılarıma baktığımda o acıları görecek, bilecek ve hissedecek kimse yok.

Acım acıttıkça acımı sabretmekten başka çıkar yol olmadığı için acımın sabredeni olacağım…